پيش از قيام حضرت مهدي‏عليه السلام مردي از نسل ابوسفيان در منطقه شام خروج مي‏کند و با تظاهر به دينداري، گروه زيادي از مسلمانان را فريب مي‏دهد و بخش گسترده‏اي از سرزمين‏هاي اسلامي را به تصرف خود در مي‏آورد. او بر مناطق پنجگانه - شام، حمص، فلسطين، اردن، قنسرين و منطقه عراق - سيطره مي‏يابد و در کوفه و نجف، به قتل عام شيعيان مي‏پردازد و براي کشتن و يافتن آنان جايزه تعيين مي‏کند. [1] .
از روايات استفاده مي‏شود مدت حکومت او نه ماه است. [2] سفياني، با اين که از خبيث‏ترين و پليدترين مردمان است؛ ولي همواره ذکر «يا رب يا رب» بر زبانش جاري است. [3] .

برای خواندن ادامه،  به ادامه مطلب بروید

«دجّال» در زبان عربي به معناي «آب طلا» و طلا اندود کردن است و به همين علت، افراد بسيار دروغ‏گويي که باطل را حق جلوه مي‏دهند «دجّال» ناميده مي‏شوند. [1] .
دجّال ستمکاري است که در آخِرُالزّمان، مردم را گمراه خواهد کرد و در هر سه دين يهوديت، مسيحيت و اسلام مطرح شده است. [2] گاهي افرادي در هر سه جامعه ديني مي‏گويند: دجّال تولد يافته و زنده است.
در روايات فراواني از خروج «دجّال» به عنوان نشانه ظهور و در برخي ديگر از آن به عنوان يکي از «اَشْراطُ السَّاعَة» ياد شده است. اين نشانه، در کتاب‏هاي اهل سنّت از نشانه‏هاي برپايي قيامت دانسته شده [3] ؛ ولي در منابع روايي شيعه از آن به عنوان حادثه‏اي مقارن ظهور حضرت مهدي‏عليه السلام ياد شده است. [4] .

برای خواندن ادامه،  به ادامه مطلب بروید

در برخي از روايات «خروج خراساني» به عنوان يکي از نشانه‏هاي ظهور بيان شده است. اگر چه در اين روايات به روشني او معرفي نشده است؛ ولي برخي او را مردي از بني‏تميم دانسته‏اند. [1] .
اغلب رواياتي که نام او را برده‏اند، از خراساني همراه سفياني ياد کرده‏اند. امام صادق‏عليه السلام فرمود: «خُرُوجُ الثَّلاثَةِ الخُراساني وَالسُّفياني وَاليَماني فِي سَنَةٍ واحِدَةٍ فِي شَهْرٍ واحِدٍ في يَوْمٍ واحِدٍ وَلَيْسَ فيها رايَةٌ بِأَهْدَي مِنْ رايَةِاليَماني يَهدِي إِلَي الْحَقِّ» [2] ؛ «خروج خراساني، سفياني و يماني در يک سال و يک ماه و يک روز تحقق مي‏يابد و در بين آنها پرچمي هدايتگرتر از يماني نيست که او به حق هدايت مي‏کند».
و در برخي روايات از خراساني و سفياني به دو اسب مسابقه تشبيه شده‏اند که خراساني از مشرق و سفياني از مغرب به طرف کوفه در حرکت‏اند. [3] .
البته روايتي نيز از خروج او به عنوان يکي از نشانه‏هاي حتمي قيام حضرت مهدي‏عليه السلام ياد شده که به جاي خروج يماني ذکر شده است. [4] .

پی نوشت ها: 
[1] روزگار رهايي، ص 1043. 
[2] کتاب الغيبة، ص 446. 
[3] الغيبة، ص 259. 

[4] ر.ک: همان، ص 289، ح 6. 

منبع:پایگاه جامع عاشورا

«تناثر» به معناي پراکنده شدن و از بين رفتن و «نجوم» به معناي ستارگان است. در سال پاياني غيبت صغري و آغاز غيب کبري، ستارگان فروزان بسياري در آسمان علم و دانش و تقوا، افول کرده، چهره در نقاب خاک بردند.
مرحوم کليني صاحب کتاب شريف الکافي [1] ، علي بن بابويه قمي و سمري آخرين سفير حضرت حجّت‏عليه السلام از جمله کساني هستند که در سال 329 ه دار فاني را وداع گفتند. [2] اين سال، به جهت کثرت در گذشت دانشمندان شيعي، به «سنه تناثر النجوم» شهرت يافت.

پی نوشت ها: 
[1] رجال ابن داوود، ص 341. 
[2] بحارالانوار، ج 58، ص 233. 

منبع:پایگاه جامع عاشورا

در فرهنگ مهدويّت از وجود «پرچم‏هاي سياه از خراسان» به عنوان نشانه ظهور ياد شده و درباره آن رواياتي چند از معصومين‏عليهم السلام نقل شده است. مضمون اين روايات آن است که پيش از ظهور امام مهدي‏عليه السلام در منطقه خراسان (خراسان قديم، شامل: قسمت‏هاي زيادي از ايران، افغانستان، ترکمنستان، تاجيکستان و ازبکستان) انقلابي برپا مي‏شود و مردم در حالي که پرچم‏هاي سياه را به اهتزاز در آورده‏اند، به حرکت در مي‏آيند. [1] .
پديدار شدن اين نشانه ظاهراً در آستانه ظهور و يا اندکي پيش از آن خواهد بود؛ به گونه‏اي که حضرت مهدي‏عليه السلام آنان را به سوي خويش فرا مي‏خواند.

برای خواندن ادامه،  به ادامه مطلب بروید